انسان به صورت غریزی دنباله رو اطرافیان است. کار معناداری که از سوی دیگران انجام می شود ممکن است بر اقدام ما اثر بگذارد.
اثبات گرایی در دو نقطه مطرح می شود:
گاهی انتقاداتی به سمت ما روانه می شود و از ما انتظار دارند که ره اثبات در پیش گیریم
عمل معناداری از سوی دیگران انجام می شود و ما خود را موظف به اثبات کردن برای شبیه شدن می بینیم
انسان در این گونه موارد اولا باید دقیق شود که اثبات کردن خود با توجه به هزینه ای که دارد چه منافع و چا مضراتی دارد.
آیا اگر رقیب در مورد مساله ای اظهار نظر کرد آیا ما هم نیاز داریم که در موقعیت آن فرد قرار گیریم و خود را اثبات کنیم؟
در درجه اول باید خود را با سطح فرکانسی فرد مورد نظر مقایسه کنیم. آیا جایگاه فرد در موقعیتی است که اگر خودم اثبات نکنم موقعیت من مورد خطر می گیرد؟
اگر برند متوسطی تبلیغات خاصی کرد آیا من هم برای برندم نیاز دارم که در همان موقعیت ره اثبات در پیش گیرم؟
آیا مرسدس بنز باید از تبلیغات موفق فولکس واگن واهمه داشته باشد؟
آیا شرکت اپل از آپشن خاص گوشی هوواوی باید دچار تزلزل شود؟
این مساله یک موضوع احساسی نیست بلکه منطقی و روانشناسی بازار است.
اگر مرسدس بنز از تبلیغات یک اتومبیل چینی بترسد یا آپشن خاصی را تعبیه کند که در رقابت با آن مدل ماشین چینی باشد، در اصطلاح بازار را خراب کرده است و سطح برند خود (بی ام دبلیو مازراتی تسلا) را بالکل پایین آورده است.
پس در ابتدا خود را و عزت نفس خود را محک بزنید که آیا دیدن صحنه ای کوتاه از زندگی مصنوعی افراد شما را دچار تزلزل کرده است از خود بپرسید آن فرد چه نقشی در زندگی من دارد و آیا سطح فرکانسی زندگی من نیاز به اثبات موضوعات پیش پا افتاده ای که برای گروهی از مردم جالب توجه است دارد؟ اصالت یک فرد تعیین می کند که کجا نیاز به دیده شدن دارد و کجا خیر
زندگی انسان به صورت کلی معنایی دارد که با آن معنا و ارزش ها در عرصه بشریت تعریف شده است. آیا نیاز است در مسیر معنادار خود گاهی سطح خود را پایین آورده و شبیه دیگران شویم؟
راه حل مساله خلق معنا است. معنای زندگی خود را جهانشمول کنید. به خیریه ای بروید و خلق معنا کنید. به حیوانات معصوم محبت کنید و خلق معنا کنید. در کار خود مسیولیت پذیر باشید و خلق معنا کنید.
وقتی معنای عمیق تری در زندگی می یابید آن را از تلنگر های ریز و درشت مصون می کنید.
