از من می پرسی همه چیز خوبه؟ می گم نه! همه چیز خوب نیست. من هنوز عشقم رو ندیدم. یه سری مشکلاتی دور و بر من غلت می خورن که به من مربوط نیست ولی من هم جزیی از اون ها هستم.
واقعیت اینه که هممون در حال رشد هستیم. هممون داریم قد می کشیم و این وسط یه عده سعی می کنن شاخ و برگ ما رو بزنن. یه عده نه خودشون بلدن رشد کنن و نه اونی که داره رشد می کنه رو چشم دیدنشو دارن.
زندگی سخت شده. گرونیه. بیکاریه. نفهمی دور و بری هامونه. تحصیل کرده ها دیوونه شدن. بازاری ها دیگه کاسب نیستن. دوستا خنجر می زنن. خونواده پشتت نیستن. همه اینا هست و تو باید با همه اینا بری باشگاه کار خوب داشته باشی خوشگل بپوشی قشنگ حرف بزنی و موفق باشی.
اینا همه مشکلاتیه که راه حلش فقط یه قوطی پپسی باز کردن یا پیتزا خوردن نیست. راه حلش اینه که واقعیت رو ببینی و قبول کنی و با کسی که واقعیت رو عوضی جلوه می ده برخورد کنی.
من دو ساله اینستاگرام رو گذاشتم کنار چون نمی تونم پا به پای لاکچری های زمانه برم جلو و مسلما دلم هم می خواد. یه هوس شیطانیه چون خدا به اندازه وسعش به هممون داده. اینستاگرام باعث می شد من از داشته هام لذت نبرم.
اینستاگرام پر از صحنه های دروغیه. پر از باد کردن آدم ها مثل بادکنک و ترکوندن اون هاست. راستش من به دوستام پناه بردم. به خونواده ام. به عشقم. برای رها شدن از خیلی فشارهایی که روی من بود.
من پیش خودم گفتم که تلاشم رو کردم و اگر دیده نشه تقصیر اینستاگرام نیست. اونجا جای درستی برای نشون دادن تلاش هام نبود.
دوست من! اینستاگرام جای درستی برای رقابت نیست.
کتاب بخون کتاب های توسعه فردی و ببین که دنیا دست چه کسانی می چرخه که تو اصلا روحت هم خبر دار نیست. دنیای روی فرکانس هایی می چرخه که از ازل خداوند خلقشون کرده و تو باید بهشون گوش بدی. بجای اینکه مبارزه کنی.
