مشکل فضای مجازی اینه که خودمونم باورمون می شه چیزی هستیم.
ما خودمون می دونیم کی هستیم و چه جوری به این نقطه رسیدیم. اما تمجید دیگران باعث می شه مسیر سختی رو که اومدیم یادمون بره و توی دایره موفقیت هامون مثل اسب عصاری بچرخیم و چیری بهش اضافه نکنیم.
حافظ می گه
چرخ برهم زنم ار غیر مرادم گردد
من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک
ولی وقتی خودمون باور می شه که خیلی کسی هستیم همون لحظه زمین خوردن ماست و این دفعه به سختی بلند می شیم چون زمین خوردن رو یادمون رفته.
همیشه در همه احوالات ما یا بالا هستیم یا پایین همیشه بالا نمی مونیم و همیشه هم پایین نیستیم. این برای همه افراد صادقه.
ولی وقتی توی فضای مجازی باورت می شه که چیز خاصی هستی دور و برت خلوت تر و دوست هات کمتر و موفقیت هات محدود تر می شن.
هیچ وقت اونهایی که دستت رو گرفتن تا به این نقطه رو برسی رو فراموش نکن و خیلی محو نقشت نباش.
