Blogging

یادته گفتم بریم بام تهران؟ یادته گفتم بریم پالیزی زاپاتا بخوریم؟ من هنوز سر حرفم هستم

این سه تا کتاب رو دارم می خونم. کمکم می کنه در مورد مسایل مبهم دور و برم اطلاعات کسب کنم. توی کتاب دوپامین، در مورد این میگه که چرا زوج ها بعد ازدواج سرد می شن. علتش کمبود ترشحات دوپامین هستش. دوپامین در شرایط غافلگیری ترشح می شه. انسان‌ها دوست دارن با مسایل جدید و خوشایندشون غافلگیر بشن. همین سطح ترشح دوپامین رو بالا می بره و زندگی زناشویی را تازه نگه می داره.

این کتاب کاملا در مورد تروما است، و بیماری هایی که منشا روانی دارند. در حقیقا یک کتاب پزشکی هستش که با معلومات اندک من در مورد زیست شناسی قابل خوندن هستش.

جوجوی عشقولی من، تندیس حافظت مبارک! اصلا انقدر ذوق کردم آدرس سایتم یادم رفت :)

مساله اول: هیچ کس به تو فکر نمی کنه. مردم کلی بدبختی دارن. لزوما به اون چیزی که تو فکر می کنی که بهت فکر می کنن، فکر نمی کنن. مساله دوم: شما جذاب تر از اون چیزی که فکر می کنید به نظر می آین. مساله سوم: هر ترومایی که می سازید برای دیگران، دو سال باید زحمت بکشید تا اون فرد به وضع اول استانداردش برگرده. مساله چهارم: فکر خوانی ممنوع. کارتو بکن به کسی هم آسیب نرسون.…

مساله اینه که اصولا برای از خواب بیدار شدن باید یک انگیزه ای داشته باشی. من نداشتم. من و دنیا دو طرف یک جنگ. من گلادیاتور بودم و دنیا مسلح به همه ابزارهای جنگی. فقط فکر می کردم هر لحظه ممکنه توسط دنیا خورده بشم. مطلقا هیچ انگیزه ای برای صبحام نداشتم. داستان این 23 سال مدام برام تکرار می شد. من چه کردم. اون چه کرد. مدام تکرار و تکرار و تکرار. هنوز هم تکرار می شه. ولی من…

روزای سخت من داره تموم می شه - گوش شیطون کر - و دوباره بر می گردم به روتین قبلی. پلنر رو که گفته بودم دوباره راه انداختم. من با اینکه آیلتس دارم اما از اونجایی که یادگیری زبان یک مهارت هستش و باید مدام تکرار بشه دارم می رم کلاس فری دیسکاشن. کلاسهای فری دیسکاشن در مورد یک فیلم و یا یک موضوع به زبان انگلیسی بحث می کنند و می خوام که مهارتم دوباره برگرده. خبر خوش اینکه…

فکر می کنم پارامترهای زیادی در راه رسیدن به صلح درون باید رعایت بشه. اولین موضوع کم کردن توقعه. باید یادمون باشه که آدمها خلق نشده اند تا ما رو راضی کنند. دومین موضوع همونطور که توی پست قبلی نوشتم اینه که سعی کنیم از مسیر لذت ببریم تا اینکه مدام به مقصد فکر کنیم. موضوع بعدی اینکه اعتقاد داشته باشیم که قسمتت از کنارت رد نخواهد شد. آنچه که خدا برای منظور کرده بی هیچ کم و کاستی به…

مقصد مهم تر است یا مسیر؟ تا امروز که زندگی کرده ام، همیشه از مسیر چیز بیشتری یاد گرفته ام تا مقصد. باید قبول کرد که قله هر مقصد دامنه قله مقصد دیگری است که باید بپیماییم. پس اگر یاد بگیریم از مسیر لذت ببریم و خودمان را به دست اتفاقات مسیر بسپاریم، زندگی خوشحال تری خواهیم داشت. همسفر خوب، مسیر را برایت دلخواه تر می کند.

آهای آهای خبر! من یک پایه سینما و تیاتر پیدا کردم. اگه کنسرت می اومد هم خیلی خوب می شد. یک شنبه هفته دیگه بلیط گرفتم برای اپرای مولوی. این بار دومی هستش که من این اپرای عروسکی رو می بینم و مقادیر زیادی هم با بابا سی دی اش رو تماشا کردیم. هم بابا خیلی زیاد مولوی دوسته و هم پایه تیاتر. ولی این دفعه قول تئاتر نداد. دو هفته پیش هم رفتیم فیلم کمدی صبحانه با زرافه ها.…