بعد یک سال و اندی از نمایشگاه نقاشی ام که هر کیو دعوت کردم نیومد می گذره البته که به اندازه ای شلوغ شد که اون رو یک تجربه بسیار موفق بدونم.
خوب من یک دختر ساده بودم و از زیر و بم های دنیای آدم های مشهور چیزی نمی دونستم. به خیال خودم دعوت کردم و 6 کیلو شیرینی سفارش دادم تا ازشون پذیرایی کنم ولی نشد.
اصلا مهم نیست.
سه تا دفتر دویست برگ خریدم برای دفتر عقاید ولی تعداد کمتری نظر نوشته شد. که البته قدم سر چشم من گذاشتند و اومدند و نوشتند
برای بستن زخمم اون دفتر ها رو تبدیل کردم به دفتر نقاشی. اتد می زنم اسکیس می زنم یا توش روزمره ام رو می نویسم و زخمم رو اینجوری درمان کردم.
و البته یادم می مونه آدم ها از حجم احساسات من سنگدل تر هستند.
