ما همه آدم هایی را می شناسیم که از ترس اینکه مبادا چیزهای زیادی را از دست بدهند، با شور و شوق وارد زندگی نمی شوند. در نتیجه آدم هایی کرخت و بی عمل می شوند.
اروین یالوم
ترس از دست دادن فقط به آدم ها محدود نمی شود، بلکه بسیاری از مواقع ما لذت ها را قبل از اینکه اتفاق بیقتند برای خودمان حرام می کنیم، چون می ترسیم که شاید در آینده آن لذت را از دست بدهیم. این ترس به گذشته ی ما بر می گردد، اینکه زمان هایی بسیار لذت برده ایم و ورود اتفاق های جدید را با هیجان در آغوش کشیده ایم اما بعدتر ها با از دست دادن آن لذت و اتفاق ها، احساس نا امیدی کرده ایم. حالا بزرگتر شده ایم و برای اینکه توی ذوقمان نخورد (چه بوسیله آدم ها و چه جریان زندگی) به دست خودمان هیجان و لذت را از بین می بریم. دقیقا مثل زمانی که قرار است به سفری برویم اما از ترس اینکه به هر حال، حال خوش سفر تمام خواهد شد و پایان می یابد، ما خوشحال نباشیم، با کسی دوستی نکنیم و به فعالیتی دست نزنیم تا از رنج “قرار است سفر تمام شود” جلوگیری کنیم. واقعیت انکارناپذیر این است: زندگی قرار است تمام شود. قرار است یک سری از آدم ها را از دست بدهیم، قرار است هم گریه داشته باشیم و هم خنده، قرار است آدم هایی ضربه بزنند و آدم هایی مرهم بشوند، قرار است تولد ها و مرگ ها درکنار هم باشند، قرار است اطمینان کنیم و لذت ببریم و بعضی وقت ها پیش بینی هایمان برای پایداری “لذت و اعتماد” درست از آب در نیاید. خلاصه این است که زندگی دقیقا طبق برنامه ریزی های ما جلو نرود، سوال مهم این است “حالا شما قرار است با این همه احتمالات که ممکن است خوشایندتان نباشد چه کار می کنید؟”
بسیاری از ما هیجان هایمان را، لذت صمیمیت ها، کودکانه شاد بودن ها و … را محدود می کنیم چون می ترسیم روزی آن هیجان و شادی را از دست بدهیم. این رفتار در دراز مدت یک خط فکری ناهشیار برای ما درست خواهد کرد و ما کم کم از هیچ چیزی و هیچ اتفاقی لذت عمیق نخواهیم برد. این خط فکری می تواند این باشد که با آدم ها صمیمی نخواهیم شد چون شاید از دستشان بدهیم. در سفر ها لذت نخواهیم برد چون قرار است سفر موقت باشد، پس کلا لذت نخواهیم برد چون لذت همیشگی نیست و بهتر است کرختی و بی احساسی را انتخاب کنیم چون رنج از دست دادن ها بسیار زیادتر از حس لذت ها و هیجان های موقتی است.
