در زندگی خودم و بعد از مدتها تلاش، به دو مفهوم تعلق خاطر پیدا کردم و در زندگی خودم پیش رو قرار دادم.
در هر چیزی به اندازه کافی خوب باشم و متوسط بودن خود را حفظ کنم.
در مسایل مالی، اعتقادی، خانوادگی، تحصیلی.
اگر به اندازه کافی مهربان باشیم، اگر مادری به اندازه کافی فداکار باشیم، اگر کارمندی به اندازه کافی وظیفه شناس باشیم حد اعتدال و متوسط بودن را حفظ کرده ایم. از کلیشه برتری و بهتر بودن دست کشیده ایم، کمال گرایی را کنار گذاشته ایم و زندگی راحت تری خواهیم داشت.
طبق تحقیقات صورت گرفته انسان در هر حالتی که باشد، چه در تعالی چه در اوج فلاکت، احساس های محدودی با حد و اندازه مشخصی را تجربه می کند. چه شما بهترین مدیر عامل یک شرکت کسب و کار باشید چه کارمندی معمولی در یک کارخانه، احساساتی که تجربه می کنید طیف مشخصی دارند، نه خیلی خیلی بد و نه خیلی خیلی عالی.
اگر حد اعتدال را در زندگی خود رعایت کنید هم این احساسات را به همان اندازه تجربه خواهید کرد، با این تفاوت که با رنج بیش از اندازه کار کردن یا تعطیل کردن تمام فعالیت های زندگی روبرو نخواهید شد.
به اندازه کافی باشید و متوسط بودن را همیشه رعایت کنید.
به قول پایولو کویلیو:
“برنده تنهاست”
