خلاصه کتاب هنر رندانه رو در این پست می نویسم:
چارلز بوکوفسکی نویسنده مشهور رو تعریف می کنه روی سنگ قبرش نوشتند تلاش نکن.
خودش شخصیتی بود که خیلی دیر به موفقیت و شهرت رسیده بود.
اصل موضوع کتاب اینه که انسان ها طبق سیستم مغزی شون به چیزهایی بیشتر اهمیت می دن تا چیز دیگری.
کتاب میگه اون چیزی که باید بهش اهمیت بدی رو با وسواس انتخاب کن و به بقیه چیزها کاری نداشته باش.
شهرت در اینستاگرام، خریدن لاک رنگ سبز کله غازی که هیچ کس رنگشو نداره. بی ام دابلیو آخرین سیستم روز که فلان آپشن رو داره که بقیه مدل های بی ام دابلیو ندارن.
واقعا این چیز ها اصل انتخاب انسان نیستند.
اولویت هم ندارند.
اولویت روابط بین فردی ماست.
توی کتاب افسانه عادی بودن می نویسه محیطی که توش قرار می گیریم نقش بسزایی در سلامت ما داره.
محیطی که تروما سازه، محیط ناسالم، رقابت با فلان شخص، محیطی که توش بی انصافی و قضاوت پایدار شده ما رو مریض می کنه. مریضی که اصلا نمی دونیم چیه.
وقت گران بهایی که دیگران برای ما ایجاد می کنند یا بهتر بگم خدا و کاینات برامون می سازه امانتیه دست ما تا بهتر و بیشتر ازش استفاده کنیم.
من از اول عمرم در شبکه های اجتماعی موفق نبودم. ترک کردم تا دوباره سلامتم رو بدست بیارم.
اگر فکر می کنید شبکه های اجتماعی برای شما تروما ساز هستند، نمی گم ترکش کنید، زمانی که توش هستید رو مدیریت کنید تا کارها و چیزهای مهم در اولویت باشند، مثل خانواده و سلامتی. دو نعمتی که جایگزین ندارند.
راستش روم به توه.
تو مشهوری و مجبوری در شبکه های اجتماعی به اقتضای شعلت حضور داشته باشی.
این حضور نباید برای تو منبع انرژی باشه چون کلا این محیط مصرف کننده است.
تو منبع انرژی ات باید از چیز های ملموس تامین شه و بخشی از انرژی ات رو به اقتضای شغلت خرج فضای مجازی کنی.
همه اذعان دارند که تو باید حضور داشته باشی. اما خودت رو وقف شبکه های مجازی نکن. انرژی ات رو ذخیره کن در طی روز تا بتونی توی شبکه های مجازی حضور مثبت داشته باشی.
اینجا حال خوب کن نیست. من که تو رو می شناسم که چیزهای ملموس برات اولویت دارند اینجا محیط مناسبی برای تو نیست که توش دستاورد داشته باشی.
تو دهنده هستی نه گیرنده. شبکه های مجازی به تو نیاز داره نه اینکه تو به شبکه های مجازی.
زندگیت رو مدیریت کن تا بتونی انرژی اضافه زندگی تو اینجا بذل و بخشش کنی تا دل همه رو به دست بیاری.
جمله جالبی مارک منسون داره: می گه هرگز نمی تونی برای عده ای گل سر سبد باشی مگر اینکه برای یک عده در حد آشغالی باشی که برات ارزش قایل نباشند.
آدم هایی که تو براشون گل سرسبدی فالورات هستند که همشون در فضای حقیقی تو رو دوست دارند. شهرت تو در فضای حقیقی هستش نه اینستاگرام.
تو به اینستاگرام ارزش می دی نه اون به تو.
از تک تک مردم ایران بپرسی محسن چاوشی رو می شناسن میگه بله حتی اگه اینستاگرام هم نداشته باشند..
پس تو شهرتت و موفقیتت در فضای حقیقی هستنش. انقدر خودت رو درگیر فضای مجازی نکن.
