بخشیدن را در ۲۳ سالگی آموختم. آن روزها آنقدر خام بودم که لطفی که به من کردند و بخشیدن را به من آموختند درک نکردم.
شاید این بزرگترین درس زندگی من بود. هر کسی که به سمت تو خنجری می کشد یا آجری پرتاب می کند بالقوه اهمیتی ندارد. اینکه تو چه واکنشی به آن اقدام انجام می دهی آن را معنادار می کند. این درسی بود که در اوج خامی و ناپختگی یاد گرفتم.
انسان های بسیار زیادی بودند که از روی جهل (و نه بخل و حسد) برای من پشت پا گرفتند. بخشیدم. ترک کردم. رها کردم. تلاش کردم. موفق شدم. باز هم بخشیدم و اجازه دادم منتقدانم و آنها را که مورد تمسخرشان قرار گرفتم را هم بالا بکشم.
ترجیح دادم خورشید باشم. ذات خورشید در جهانشمول بودن است. اگر از مورچه ای دریغ کند ذات جهانشمولش مورد سوال قرار می گیرد و‌چه بسا همان مورچه باعث خاموشی اش شود.
