این روزها علاوه بر بیماری پدرم، مشکل درد دست راستم باعث شده تقریبا توانایی انجام هرکار سختی از من گرفته شود. با وجود تمرینات شدید یوگا و فیزیوتراپی مداوم هنوز درد دست راست معضل بزرگی برای من شده که توانایی نقاشی، ساز و حتی کار با کامپیوتر ندارم
گاهی به این فکر می کنم که باید قدرت دست چپم را افزایش بدهم تا بعضی کارها را با دست چپ انجام دهم
این حین و بین نقاشی های لطیف ریزی هم می کنم، آن زهرا خجالتی و فراموش شده درونم بیدار شده است
این مساله از زمان دیدن گالری داری که به من گفت آثار پست امپرسیونیسم دلی ات بسیار ارزش دارد و خواهان این طور کارها بود، کارهایی که از نظر من بسیار در حاشیه بودند بیشتر شد
همانطور که با دقت بیشتر دیدم آثار دلی موسیقیایی ام که کپی از هیچ بنی بشری نبود و فقط برای دل خودم زده بودم و بر اثر یک اشتباه منتشر شده بود چقدر بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. استاد موسیقی هم همین نظر را داشت. آثاری که خودم دلی پیاده کرده بودم حس بهتری داشتند
خوشتر آن باشد که سر دلبران / گفته آید در حدیث دیگران
بنابراین، برای نمایشگاه های بعدی، با توجه به بازخوردی که به من می دهید، قصد دارم زهرای واقعی را بشناسم تا ببینم دقیقا کی هستم
دلی تر کار کنم و آثاری را خلق کنم که زهرای واقعی کشیده است نه زهرایی که منتظر تایید و به به و چه چه است یا دلش می خواهد شبیه فلان نقاش باشد. البته که فکر می کنم بیش از هر کسی خودم بوده ام در زندگی. ولی انگار خودم را باید در کارهایم بیشتر بروز دهم
برای آینده قصد دارم علاوه بر این نمایشگاه دلی (در سطح فارغ التحصیل دانشگاه هنر) یکی دو نمایشگاه عکس (که درآمدشان کلا صرف امور خیریه خواهد شد) و یک نمایشگاه از طراحی هایم (که باید سر فرصت پاسپارتو شوند که کار بسیار سخت و بزرگی است) برگزار کنم
بنابراین برای ادامه راه به نظرات و بازخورد های شما بسیار نیازمندم
