دلم برای روزایی که دوربین دست می گرفتم و لا به لای مردم از روزمره شون عکس می گرفتم تنگ شده.
روزای قبل چهل سالگی. انگار چهل سالگی می گه بشین و تماشا کن و لذت ببر.
حتی دلم نمی خواست از ماه گرفتگی عکس بگیرم. مسافرت هم می رم دوربین نمی برم.
دلم می خواد لنز دوربین رو بگذارم کنار و یکم از اتمسفر محیط لذت ببرم.
دلم برای سر کلاس هم تنگ شده. کلا حس می کنم چهل سالگی داره به من محاط می شه و حداکثر تاثیر خودش رو می گذاره.
لذت بردن و بیهودگی
